Δεν ήταν είδηση.
Δεν ήταν τηλεοπτικό στιγμιότυπο.
Ήταν κάλεσμα ουρανού.
Υπάρχουν φορές που ο Θεός μιλάει δυνατά –
μα υπάρχουν και στιγμές που μιλάει ψιθυριστά,
για να Τον ακούσουν μόνο όσοι έχουν πληγωμένη καρδιά.
Μία τέτοια στιγμή ήταν η εξομολόγηση της κυρίας Κατερίνας Καινούργιου.
Όχι ως «σταρ».
Όχι ως «παρουσιάστρια».
Αλλά ως γυναίκα που λύγισε, προσευχήθηκε και άκουσε απάντηση.
Σε μια Ελλάδα κουρασμένη από την ειρωνεία,
γεμάτη φωνές που χλευάζουν το ιερό,
εκείνη τόλμησε να πει το πιο απλό –
και το πιο απαγορευμένο:
«ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΗΚΑ. ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΜΕ ΑΚΟΥΣΕ.»
Κι αυτός ο λόγος
δεν ήταν ατάκα.
Ήταν μαρτυρία.
Ήταν ανατριχίλα.
Ήταν καταπέλτης σε μια εποχή που φοβάται να γονατίσει.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΠΗΓΕ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΩΣ ΠΛΗΓΗ – ΚΑΙ ΕΦΥΓΕ ΩΣ ΥΠΟΣΧΕΣΗ
Στην Εκατονταπυλιανή,
εκεί όπου οι τοίχοι έχουν ακούσει περισσότερα δάκρυα
απ’ όσα οι άνθρωποι επιτρέπουν να φανούν,
η κυρία Καινούργιου στάθηκε χωρίς το ρόλο της.
Στάθηκε όπως στέκεται κάθε άνθρωπος που δεν αντέχει άλλο μόνος.
Όπως στέκεται η γυναίκα που θέλει παιδί
και φοβάται τη σιωπή του Θεού.
Όπως στέκεται όποιος χτυπάει πόρτα ουρανού
μην ξέροντας αν θα ανοίξει.
Δεν πήγε για να φανεί.
Πήγε για να σωθεί.
Άναψε ένα κερί.
Έκανε ένα τάμα.
Και με τη σεμνότητα που λείπει απ’ την εποχή, δάκρυσε.
Το φως του κεριού δεν έλαμψε σε κάμερες.
Έλαμψε στη μήτρα της –
κι εκεί όπου το φως συναντά τον πόνο, γεννιέται ζωή.
Και λίγο αργότερα, σαν απάντηση που έρχεται αθόρυβα,
το τεστ έδειξε το πρώτο θαύμα.
Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΓΕΝΝΑΙΟΤΗΤΑ: δεν είναι να δείχνεις – είναι να παραδέχεσαι
Στην Ελλάδα όπου κάθε πόνος γίνεται κουτσομπολιό
και κάθε γυναίκα ανακρίνεται για την κοιλιά της,
εκείνη τόλμησε να πει:
ΈΚΑΝΑ ΟΡΜΟΝΟΘΕΡΑΠΕΙΕΣ.
ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΑ.
ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ.
ΣΤΑΜΑΤΗΣΑ.
ΚΙ Ο ΘΕΟΣ ΕΚΑΝΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΕΓΩ.
Αυτή δεν ήταν εξομολόγηση.
Ήταν χειρονομία μεγαλείου.
Ήταν δώρο σε όλες τις γυναίκες
που πονάνε σιωπηλά και ντρέπονται να πουν τη λέξη «ελπίζω».
ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΟΤΙ ΕΜΕΙΝΕ ΕΓΚΥΟΣ
Το θαύμα ήταν ότι μίλησε αληθινά
σε έναν κόσμο που δεν αντέχει την αλήθεια.
Σε μια εποχή όπου η πίστη πουλιέται,
όπου το ιερό γίνεται σκηνικό,
εκείνη έκανε το πιο αντισυμβατικό:
ΔΕΝ ΠΟΥΛΗΘΗΚΕ.
ΔΕΝ ΠΟΥΛΟΥΣΕ.
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΘΗΚΕ!
Και η Ελλάδα –
αυτή η κουρασμένη, πληγωμένη, αντιφατική Ελλάδα –
σιώπησε για λίγο.
Γιατί άκουσε μια αλήθεια που δεν είχε τόλμη να πει κανείς.
Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ
Ζούμε σε έναν κόσμο όπου όλα γίνονται φίλτρο.
Μα το φως της Παναγίας
δεν έχει φίλτρο –
έχει βάθος.
Η ΚΥΡΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΥ ΣΤΑΘΗΚΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΕΙΚΟΝΙΣΜΑ
ΟΠΩΣ ΣΤΕΚΕΤΑΙ ΚΑΘΕ ΓΥΝΑΙΚΑ
ΠΟΥ ΖΗΤΑ ΖΩΗ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΗΣ.
Και εκεί,
ανάμεσα σε λιβάνι και σιωπή,
η Ελλάδα θυμήθηκε
ότι η πίστη της δεν πέθανε.
ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ.
ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ.
ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΑΥΜΑ.
Και δεν χρειάζεται να είσαι άγιος.
Δεν χρειάζεται να είσαι τέλειος.
Δεν χρειάζεται να είσαι έτοιμος.
Αρκεί να γονατίσεις.
Κι αν δεν μπορείς να γονατίσεις –
αρκεί να ψιθυρίσεις.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΥ
δεν είναι lifestyle.
Δεν είναι τηλεόραση.
Δεν είναι viral.
Είναι ένα μικρό ευαγγέλιο
γραμμένο στη γλώσσα της καθημερινής γυναίκας
που ζητά απαντήσεις από τον ουρανό.
Και η Ελλάδα,
η παλιά, η βαθιά, η ευλογημένη Ελλάδα,
αναστέναξε και είπε:
«Θαύμα δεν είναι να γίνει κάτι.
Θαύμα είναι να τολμήσεις να το πεις.»
ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ ΘΑΥΜΑ Η ΚΥΡΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΥ.
Ο ΘΕΟΣ ΤΟ ΕΚΑΝΕ.
ΕΚΕΙΝΗ ΑΠΛΩΣ ΕΙΧΕ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ
ΝΑ ΤΟΝ ΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙ.
Κι αυτό:
πονάει όσους χλευάζουν,
σιωπά όσους ειρωνεύονται,
ταπεινώνει όσους νόμιζαν πως η πίστη πέθανε.
Μα πάνω απ’ όλα,
θυμίζει σε μια ολόκληρη χώρα
εκείνο που φοβήθηκε να παραδεχτεί:
ότι ΤΟ ΑΓΙΟ ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΙΣΤΕΨΕΙΣ
ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟ –
ΜΟΝΟ ΝΑ ΤΟ ΖΗΤΗΣΕΙΣ.
Κι ίσως γι’ αυτό
η πιο δυνατή στιγμή της κυρίας Καινούργιου
δεν ήταν όταν ανακοίνωσε την εγκυμοσύνη της,
αλλά όταν ψιθύρισε εκείνο το μικρό, άγιο, ανθρώπινο:
«ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ… ΑΚΟΥΣΕ ΜΕ.»
Γιατί εκεί αρχίζουν όλα.
Και εκεί –
όπως φαίνεται –
γεννιούνται και τα θαύματα.
* Ο Χρίστος Χαλικιάς είναι εικαστικός καλλιτέχνης και αγιογράφος.